σε ένα τρελό χορό,

Eξουδετερωμένο από σθένος
της βροχής, της πεισματικής σκόνης
των πόλεων στις πόλεις,
των περασμένων ζώων και πλάσματα,
γύρισε έκπληκτος
σε ένα τρελό χορό,
κυματιστές της αλληλούιας
βαρύνει το κρούσμα του.
και θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε,
χωρίς φόβους από μούμια,
από τα πλοκάμια της ερήμου
που στροβιλίστηκε στον άνεμο
κάτω από τους λαιμούς μας,
πιστεύοντας πάλι
ότι οι θεοί δεν ήταν στάσιμοι,
ότι η λάμψη των νέων ποταμών
είχε μια βασική εμπιστοσύνη,
ανοσία στην προάσπιση των προνομίων,
και η καλοσύνη των πύλων.
Φάνηκε η ίδια η γη
είχε γίνει ένα λαμπερό πουλί
με ασταμάτητα φτερά,
διακλαδισμένο σε πολλά και
φουσκωτά φτερά, όλα
μόριο συναγερμού, φίλος,
σε μια μεγάλη ένωση των πτήσεων.